We laten ons met de taxi naar de markt brengen voor 7 SRD. Op de markt krijgen we prachtige taferelen te zien, maar helaas wil men over het algemeen niet gefotografeerd worden. Rieni heeft zijn toestel op zijn buik en maakt een aantal stiekeme plaatjes. Achteraf blijken deze erg goed gelukt te zijn. We worden op de markt meteen gewaarschuwd. Iemand vertelt ons dat gisteren op de markt op klaarlichte dag een toerist beroofd is van zijn spullen. Hij adviseert ons om de tassen goed dicht te doen, portemonnees goed weg te stoppen en mensen met rugzakken niet achterop te laten lopen. Zo doen we het dus. Ons was geadviseerd om niet te laat naar de markt te gaan, want dan is het erg druk. Inderdaad valt het nu reuze mee. Op de markt is van alles te koop. Groente, vis, fruit, snoepjes, souvenirs. Teveel om op te noemen. Na het bezoek aan de markt lopen we richting centrum en drinken koffie op het balkon bij Kersten.
Vervolgens laten we ons met een taxi afzetten bij fort Zeelandia en bezoeken we het Surinaams Museum wat in het fort gevestigd is. Zowel de gebouwen als het museum zijn erg mooi om te zien. Toch wel bijzonder om het Zeeuwse wapen te zien en een aantal bastions met de namen Zierikzee, Middelburg en Vrouwenpolder. We zien over de rivier een flinke regenbui aankomen en binnen 10 minuten barst er een echte tropische regenbui boven fort Zeelandia los. We schuilen in één van de bastions en na 10 minuten is het alweer bijna droog. Een half uur later is nauwelijks meer te zien dat het heeft geregend!
We lunchen in Torarica en maken daarna een afspraak met onze privé-chauffeur voor een rondrit langs diverse plaatsen. We spreken een bedrag af van 30 SRD per uur. Een andere chauffeur wilde met ons een bedrag van 45 SRD per uur afspreken, maar onze chauffeur onderbrak ons gesprek en zei “Dat zijn mijn klanten” en we kwamen dus 30 SRD per uur overeen.
We rijden langs de Emanuëlsschool (deze heet nu OS Albergastraat naar de straat waarin de school staat). Bij Corien komen vele herinneringen boven. Vervolgens rijden we langs mijn geboortehuis: het Diakonessenhuis. Toch wel een zeer bijzonder gevoel om te weten dat ik daar ben geboren. “Hier is het dan” denk ik bij mezelf en ik slik een flinke brok in mijn keel weg.
Er staat ook een bezoek gepland aan Josefien Komproe, onze “strijkster” en kindermeisje van toen. We weten niet waar ze woont en of ze nog leeft. In het telefoonboek hadden we een “J. Komproe-Redan” in de Seringenstraat 17 gevonden. Aangezien ze vroeger ook al in deze straat woonde en ze toen ook al getrouwd was, is de kans groot dat ze hier nog woont.
We stoppen bij dit adres en er komt een jongedame naar buiten en kijkt ons enigszins argwanend aan. Corien legt de situatie uit en vraagt of Josefien hier woont en dat blijkt inderdaad zo te zijn. De jongedame is haar jongste dochter (31 jaar oud) en zij woont samen met haar zoon van 4 in huis bij Josefien. Josefien komt naar buiten en bij het horen van de naam Velders kan ze haar ogen en oren niet geloven. Ze is inmiddels 71 jaar oud en omdat ze veel last heeft van haar schouder kan ze niet meer werken. Ze ziet er erg goed uit en is zeer fris van geest. Er wordt honderduit verteld. Ervaringen worden uitgewisseld. Ze vertelt dat ze de kinderen vroeger soms in een koud bad stopte hoewel mama dat niet wilde. Haar oudste zoon woont en werkt in Nederland (Capelle a.d. IJssel) en ze komt regelmatig in Nederland. We schrijven het telefoonnummer van papa en mama op voor haar. We noteren ook het telefoonnummer van Josefien (491872). We vragen of we haar iets aan mogen bieden en na haar instemming overhandigen we haar namens papa en mama het geld. Hoewel het haar niet heel erg slecht gaat (het huis ziet er goed en redelijk verzorgd uit) is ze er zeer mee in haar sas. Voordat we afscheid nemen staat ze erop om af te spraken om ons vrijdagmiddag uit te zwaaien. Ze komt dan om 13 uur naar Torarica. Hoewel we ons liever niet vast willen pinnen is haar overredingskracht zo groot dat we dit niet meer kunnen weigeren.
Na de Seringenstraat gaan we naar de Vergeetmijnietstraat 25 en 36 waar we vroeger gewoond hebben. Deze buurt is een behoorlijk verpauperd. Veel hekwerken aan de huizen en veel blaffende honden. Op nummer 25 is inmiddels een soort tattooshop gevestigd. We nemen wat foto’s, filmen wat en gaan weer gauw verder. Omdat er veel aangebouwd is ziet het er allemaal veel anders uit (volgens Corien). Door de uitbouwen is van de ruime opzet en grote tuinen niks meer overgebleven. Bijna beangstigend.
We rijden verder, nu naar ons laatste adres Nickeriestraat 3. Deze buurt ziet er nog wel aantrekkelijk uit. Het huis daarentegen is sterk verwaarloosd en staat nu zelfs leeg. Een aantal mooie bomen staan er niet meer, de dakgoten hangen zielig naar beneden. Geen plezierige aanblik. Corien belt nog aan bij de fam. Bergen. Daar schijnt nu de jongste zoon te wonen, maar hij slaapt.
De taxi brengt ons vervolgens naar Oase. De indeling is nog precies zoals Corien het zich herinnert. We kijken daar een poosje rond en eten een ijsje. We komen dan langs een Hindoetempel en de chauffeur rijdt het terrein op. We denken even dat hij rechtstreeks de tempel binnen rijdt maar hij stopt toch nog op tijd. Hij loopt met ons de tempel binnen en een alleraardigste priester leidt ons rond door het complex. We mogen zelfs de heilige plaats bezoeken maar moeten wel onze schoenen uitdoen. Via het huis van Johan Adolf (Jopie) Pengel rijden we terug naar Torarica en we plonzen het zwembad in.
We eten bij de Hindoestaan. Wat mij betreft was dit geen succes, want het eten smaakt letterlijk en figuurlijk naar zeepsop. Ook Bert moest me daar gelijk in geven. Als toetje hadden we ijs met papaja besteld, maar de papaja was keihard. We hebben ons beklag gedaan en we hoefden alleen maar het ijs te betalen (hoe genereus….). Geen echte aanrader dus!
Buiten is er levende muziek op het plein. We kijken nog even, maar zijn eigenlijk te moe en gaan dus weer op tijd naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten